YAZAR
Yaz, çiz, üret...
Milli mücadele, ülkemizin yaşadığı en çetin süreçlerdendir. Yoksul ve bitap düşen halk, kurtuluş için canını vermiş; Cumhuriyet, bu vatan için şehit düşen yüz binler ile kurulmuştu. Vatan savunulmuş, emperyalistler def edilmiş ve savaş kazanılmıştı. Zorlu savaş yılları yerini başka sorunlara bırakmıştı. Uzun süren savaş sonucu 7’den 70’e yüz binlerce insan ve ailesinin şimdi yetişmesi gerekiyordu. Cumhuriyetin devamı ve gelişimi için bu zorunluluktu. Mustafa Kemal Atatürk bunu biliyor, sanatı ve üretimi baş tacı yapıyordu. Sık sık, sanatı ve sanatçıyı yücelten sözleri ve çalışmaları ile on yılda on beş milyon genç yaratıldı her yaştan.
Üretimle iç içe geçen halkla, hem ülkenin sosyoekonomik kalkınması sağlanıyor, hem de kültürel olarak Türkiye Cumhuriyeti dünyada parlıyordu. Kısa sürede yapılan eğitim devrimleri, sanata teşvikler, destekler ve sanayideki gelişmelerle, Cumhuriyet artık kendi ayakları üzerinde duruyordu. Bu gelişmelerden rahatsız olan tek cephe ise yıllar önce bozguna uğrattığımız, paylaşım savaşının başındaki emperyalist devletlerdi. Sistem, yıllar süren saldırıları ile bu modeli tahribata uğrattı ve günümüzde gençlik, sınav sonucu olarak beyan edilen sayılar üzerinden sıra arkadaşlarıyla yarıştırılmaya başlandı.
Yeteneklerin keşfinden tamamen uzak bu sistemle, gençler toprağa dokunmadan büyüyor, topraktan değil, şıklardan öğrenir hale geliyorlar. Fakat Türk gençliği sistemin bu saldırılarına karşı, Şehit Öğretmen Asteğmen Kubilay’ın gericiliğin karşısında durduğu gibi ayakta.
Türk Gençliği Üretimle Hayata Tutunuyor
Bugün Türk gençliği, hayatını ve geleceğini yeteneklerine göre değil, optik formlarda karaladıkları şıklara göre belirlemeye zorlanıyor. Sistem, gençliği sadece üretimden koparmıyor, mevcut eğitim modeli ile sanattan ve spordan da uzaklaştırıyor. Günümüzde liselerdeki beden eğitim dersleri, sınava hazırlık için test çözme saati anlamına gelmekte. Müzik dersleri, ilkokuldan liseye kadar flüt çalmayı dayatmak veya temel nota bilgisi öğretmekten ileri gitmiyor. Resim dersleri ise sanat tarihinden yoksun, resim incelemelerinin dahi olmadığı, taş, seramik boyama ile geçen, “müfredatın gerekliliklerinin yerine getirilmesi için yapılan dersler” haline gelmiş durumda.
Bu noktada, derslerin müfredatları ve uygulamaları dört dörtlük olsa bile mevcut sistem tüm öğrencilere aynı müfredatı dayatıyor ve bunun üzerinden başarılarını ölçüyor. Öğrenciler yetenekleri ile değil, mekanik sınavlarla gelecek kurmaya zorlanıyor ve bundan dolayı geleceksizliğin endişesiyle büyüyorlar. Hayata tutundukları tek şey ise sisteme rağmen gösterdikleri üretkenlik. Sistemin boş bıraktığı zamanlarda yaptıkları sanat, spor ve araştırma faaliyetleri gençliği hayata bağlıyor. TLB de bu hayat bağının en önemli çatısı.
En Büyük Ödül: Üreten Liseliler
Türkiye Liseliler Birliği olarak düzenlediğimiz resim, şiir, öykü yarışması ile sisteme karşı mücadele bayrağını daha da yükseltiyoruz. Sistem, gençliği sınavlarda yarıştırırken birbirinin omuzlarına basan kariyerist kimliği model olarak sunuyor. TLB’nin bu yarışması ise gençliğe kolektif rekabeti, kazananın herkes olduğu ülke için yarışmayı örnek olarak sunuyor. Sistemin öğrenciyi umursamayan, tekdüze ve ruhsuz müfredatına karşı Mustafa Kemal’den aldığımız görevle, Cumhuriyetimizin yarınları için çalışıyor, yazıyor, çiziyor, boyuyoruz. Gençlik, geçmişinden aldığı güçle üretiyor, geleceğini kendi elleri ile oluşturuyor.
Bu yüzden yarışmanın en büyük ödülü ülkesi için üreten Atatürkçü, vatansever liselilerdir. Bu yarışmanın kendisi Türkiye için, dolayısıyla yarışmaya katılan liseliler için en büyük ödüldür. Gençliğin üzeri örtülmek istenen cevherini ortaya çıkaracak, birlik için birlikte üretmenin güzelliğiyle buluşturacağız. “Gelecek Bizimle Gelecek” şiarıyla mücadele eden liseliler olarak milli mücadeleyi dizelerimizle, öykülerimizle, resimlerimizle geleceğe taşıyacağız.